GTA (Grande Traversata delle Alpi) – 7e etappe: Rifugio Coda – Trovinasse

Volgens mijn gidsboekje is dit een makkie, 4 uur wandelen. De in de gids opgegeven tijden moet ik maal twee vermenigvuldigen, omdat ik regelmatig wat moet rusten en foto’s nemen. 150 meter stijgen maar vooral 980 meter dalen. Elke wandelaar weet dat dalen minstens even moeilijk is dan stijgen.

De voorspellingen komen uit, het regent pijpestelen en dikke mist maakt de zichtbaarheid problematisch. 

Er zit niets anders op dan de regenspullen aan te trekken, alles goed in te pakken in de plastieken zakken en te vertrekken. Het is ongeveer acht uur in de morgen.

Het werd een verschrikkelijke dag. 
Wat je ook doet na een tijdje ben je kletsnat. Maar het ergste is de zichtbaarheid door een dikke mist, vermits ik op dezelfde hoogte als de wolken loop.

Ik heb geen GPS-data omdat de route langs een andere, met GTA-tekens, aangeduide nieuwe weg loopt. Geen probleem alles wordt ter plekke goed aangegeven. Maar dan kom ik op een grote vlakte met lang gras die het pad volledig verbergt en de zichtbaarheid is nog geen 50 meter. Geen enkel teken te zien. Ik weet dus niet waar naartoe!

Meer dan twee uur heb ik rondgedoold tot rond de middag de hemel plots uitklaart en ik in de verte de verlaten boerderij zie waar ik langs moet.

De verlaten ruïne die mij de weg wijst en waar ik mijn natte spullen kan opbergen.

Oké dus, maar ik heb wel kostbare tijd verloren en heel wat nutteloze klimpartijen en stresserende afdalingen gedaan die de vermoeidheid doen toenemen. Gelukkig kan ik mijn hinderende natte regenspullen opbergen. De zon komt er warempel door en het zicht is weeral overweldigend. Ik kan enkele prachtige natuuropnamen maken.

Alles loopt nu gesmeerd. Tot ik rond halfvier bij Alpe Druer aankom. Ik besluit een stukje kaas te kopen. Die boeren maken hier verrukkelijke kaas. 

Alpe Druer in de verte

Alpe Druer

Maar als ik een half uurtje later verder wil gaan kan ik verdorie de route niet meer vinden. De boer is ook niet meer te vinden om mij de juiste richting te wijzen. Misschien zondag gaan vieren in het dal? Ik heb weer bijna twee uur gezocht. Ondertussen is het twintig na vijf en ben ik doodmoe. De mist is terug en het wordt stilaan laat. Ik vind het pad uiteindelijk toch terug en loop nu een tijdlang langs een onverharde weg. Een boerin zegt me, natuurlijk in het Italiaans waar ik maar heel weinig van versta, dat er twee mogelijkheden zijn, verder langs de baan of het GTA-pad volgen, dat is korter maar ik loop het risico weer te moeten zoeken. Ik besluit het te wagen. En het verloopt verder probleemloos. Maar ik kom om halfacht aan in de Agriturismo Belvedere in Trovinasse waar de honden en de vriendelijke gastvrouw mij verwelkomen. Ik ben uiteindelijk bijna 12 uur onderweg. En doodmoe. Een lekkere douche en een uitgebreide maaltijd besluiten het avontuur. Nu nog de pijpen van mijn broek wassen en de halve uitzet drogen. Maar dat doet de lieve gastvrouw voor mij. Ze stookt het vuur wat extra aan en morgen zal alles weer droog zijn.